Neden Müzik Dinleriz?

İlk kim buldu, nasıl başladı bilmiyorum ama şu an hayatın her noktasında var müzik. Zaten müziğin tarihsel gelişimine uzun uzadıya değinecek değilim. Ritim, ses, tını, şarkıcı yeri geldiği zamanda sanatçı diyerek bir kutsallık ta yüklüyoruz bu işle uğraşan insanlara zaman zaman. Peki ama neden müzik dinliyoruz?

Aksiyon filmlerinde çalan hareketli müzikler, aşk filmlerinde ki duygusal, romantik müzikler içimizde neyi harekete   geçiriyor ve ya neyi uyuşturuyor? Müzik gerçekten düşünüldüğü kadar önemli ve kutsal bir olgu mu?

Yıllar önce giyim mağazası olan bir dostuma mağaza da çalan müziği kapatmasını söylediğimde “işler yarıya düşer, müzik insanları hareketlendiriyor, içlerindeki güzel giyinme ve beğenilme duygusunu artırıyor ve alışveriş daha fazla oluyor bunu çok kez test ettim” demişti. Diğer birçok benzeri mağazayı düşündüğümde hemen hepsinde aynı şekilde benzer müzikler vardı, yıllar yılı müzik dinledikten sonra önemli kararlar almamam konusunda kendime telkinde bulunurum hep, bu düşünce doğal bir şekilde gelişti bende, müziğin hep abartılı aslında gerçek olmayan gereğinden fazla heyecan veren tehlikeli bir yanı olduğunu her zaman düşünmüşümdür.

Müzik ruhun gıdasıdır demiş Sokrates asırlar önce; belki de yanıldı bugüne dek müziğe hep iyi tarafından baktık, yıllarca sanat adı altında övüldü, akıl hastalarının tedavisinde kullanıldığı, hayvanlarda verimi artırdığı, ruhu dinlendirdiği vs. peki ama gerçekten bu kadar masum mu? Müzikle birlikte dans eden insanlar normal gelir her zaman ama müzik olmadan dans edenler komik ve garip. İnsanı efsunlaştıran, uyuşturan, garipleştirilen bir yanı da yok mu gerçekten. İnsana aslında olmayan duygular vermesi, olmayan acılar sevinçler yaşatması. Ergenlik yıllarımızda ki arabesk çok meşhurdu o zamanlar, az mı olmayan yaşamadığımız aşkların acısını çektik, dertlendik hüzünlendik boş yere.

Evet burada müziğin türü önemli denebilir, arabesk dinlersen acı çekersin ama caz, klasik ya da özgün müzikler övülebilir ama asıl anlatmak istediğim nokta da bu zaten derdim müziğin türü değil ruha yaptığı etki, bıraktığı iz, insana yutturduğu o hap, kısa süre sonra etkisi geçecek bitecek bir ilaç gibi verdiği acı da verdiği mutluluk ta sahte sanki.

Sonuç olarak müziğe ya da dinleyene karşı değilim ama çok da masum bulduğumu söyleyemem. En iyisi Sezen Aksu’nun da onayladığı gibi masum değiliz hiçbirimiz diyerek veda etmek.